Hayatın karmaşıklığı içinde, sevdiklerimize ve yakınlarımıza duyarlı bir şekilde yaklaşmak, anlayışlı olmak, şefkat göstermek için elimizden gelenin en iyisini yapıyoruz. Duygularını önemsiyor, içinde bulundukları zorlu koşulları anlıyor, hatalarına anlayış gösterebiliyoruz. Karşılaştığımız zorlu dönemlerde bile, söz konusu değer verdiğimiz insanlar olunca onların içinde bulunduğu durum ve koşullarla empati yapıyor, onlar için ne yapmamız gerektiğini düşünüp duruyoruz. Bizim doğrularımıza ters düşen davranışlarını gördüğümüzde, kendi doğrularımızı bir kenara bırakarak, yüksek bir sabırla onları affetmek için çeşitli yollar ararken buluruz kendimizi. Bunları yaparken herhangi bir zorunluluğumuz yoktur, içten gelen anlayış ve şefkat sonsuzdur. Peki bu sonsuzluğun içinde kendimizi ihmal ediyor olabilir miyiz?
Hayatımızdaki insanların hislerine kulak verirken, onlara sıklıkla yönelttiğimiz ilk soru “iyi misin?” oluyor.
Peki bu sonsuzluğun içinde kendimizi ihmal ediyor olabilir miyiz? Başkalarına bu kadar anlayışlı ve duyarlıyken, nasıl oldukları ve ne hissettikleriyle önemli oranda ilgileniyorken, kendimize sormayı unuttuğumuz soruysa aynı olabilir; iyi misin? ‘İyi misin?’ sorusu, sadece dışa yönelik bir merak değil, aynı zamanda kendi iç sesimize doğru bir yolculuğun başlangıcı olabilir. Bu sorunun cevabını ararken duygularımızı, düşüncelerimizi ve kendimizi fark etmeye başlarız. Bu farkındalık noktası içsel bir yolculuğun ve iyileşmenin kapılarını bizlere aralar. Kapıdan içeri girişimiz ise, öz şefkat ile gerçekleşir.
Öz şefkat; yaşadığımız zorluklar karşısında kendimize karşı acımasız olmak yerine daha çok anlayışlı, nazik, yargısız ve affedici olmaktır. Tıpkı sevdiklerimize davrandığımız gibi kendimize de severek davranmaktır. Düştüğümüzde kendi elimizden tutabilmeyi öğrenmektir aslında. Kendi doğrularımızın yanlış çıkabildiği durumlar meydana geldiğinde; olanları hata olarak görüp, kendimizi olumsuz eleştiriye maruz bırakıp, yetersiz hissine kapılmak yerine kendimize daha çok şefkatle ve anlayışla yaklaşmaktır.
Bu kavram, kendine karşı nazik olma, kendi duygusal ihtiyaçlarına önem verme ve kendi hatalarıyla başa çıkma sürecini içerir.
Öz şefkat, kişinin içsel bir sevgi bağı kurması, kendi zayıflıklarını eleştirme yerine anlama ve kabul etme becerisi kazanması anlamına gelir. İçsel bir diyalog başlatmak, kendi duygusal durumumuza dikkat etmek, kısacası kendimize zaman ayırmak, hem fiziksel hem de duygusal sağlığımız için oldukça kritiktir. Sevdiklerimiz mutlu etmek, onları anlamak için çaba göstermek elbette olması gereken bir davranış ancak kendi içimizdeki huzuru bulmak, duygu ve düşüncelerimizi önemsemek de aynı derecede önemlidir. İşte bu noktada iyi misin sorusu öz şefkat için kilit sorulardan biridir. Öz şefkat kendine duyarlı olmak, hatalarımıza karşı anlayışlı olmak ve duygusal deneyimleri farkında bir şekilde yaşamayı içerir. Bu nedenle, belki de unuttuğumuz “iyi misin ve neye ihtiyacın” var soruları içsel bir dönüşüm başlatmak için ilk adım olabilir.
Unutmayalım ki, duygusal ihtiyaçlarımızı görmezden gelmek yerine bu ihtiyaçları fark edip sevgiyle tamamlayabilmek oldukça gerekli ve değerlidir. Hayatın karmaşasında kendimize ‘iyi misin?’ sorusunu yöneltmek, durup düşünme fırsatını elde etmemizi sağlar. Aynada her gün baktığımız fakat iç dünyamızı göremediğimiz noktalarda bu soru bizlere soluklanmamız, duygularımız hakkında düşünmemiz için güzel bir imkân sunar. Bu sayede duygularımızı fark edip, öz şefkat ile kendimizi yeniden inşa edebiliriz.
En son kendinize bu soruyu ne zaman yönelttiğinizi hatırlıyor musunuz? Şimdi değişimin ve içsel yolculuğun ilk adımını, kendimize sormayı unuttuğumuz o soruyu sormanın vakti. İyi misin?
Sevgi paylaştıkça çoğalır bu paylaşımın en güzel başlangıcıysa kendi içimizde başlayandır.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamıyla yazarlarının özgün düşünceleridir ve Onedio’nun editöryal politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio
Kaynak: https://onedio.com/haber/kendimize-sormayi-unuttugumuz-soru-iyi-misin-1231243
