İzlediğinizde Kabuslarınızı Tetikleyecek Klasik Korku Sinemasının Zirvesindeki En İyi 30 Film Serisi

Robert Hiltzik’in orijinal filminin işçilik açısından eksikleri (ve çok eksikleri), tuhaf anları ve akıllara durgunluk veren finaliyle fazlasıyla telafi edilmiş ve 1980’lerin en çok konuşulan kült korku filmlerinden biri haline gelmiştir. Devam filmlerinin çekilmesi kaçınılmaz olmuş ve yönetmen Michael A. Simpson bir yandan lo-fi estetiğini korurken, bir yandan da eğlenceli ve sinir bozucu bir öz-parodi tonu katmış.

Sadece Amy Holden Jones’un orijinal filmi alt türün cinsiyetçi mecazlarıyla oynamayı tam anlamıyla başarıyor. Deborah Brock, ‘Slumber Party II’ ile karışıma hayalet bir rockabilly driller katili ekliyor ve bu da birkaç kahkahaya yetiyor. Harika bir seri değil ama ilk filmin yıkıcı dehası seriye ihtiyacı olan tüm gücü veriyor.

Bu serinin ilginç yönü, Japon ve Amerikan versiyonlarının esasen nasıl birlikte çalıştıklarıdır. (Örneğin, filmin yaratıcısı Takashi Shimizu, ABD filmlerinden ikisini yönetmek için hevesle imza attı). Bunlar birbiri ardına dizilmiş set parçalarından biraz daha fazlası mı? Pek sayılmazlar. Ama set parçaları işe yaradığında, sizinle kalıyorlar.

Tom Tyler, Lon Chaney Jr. ve Eddie Parker gazlı bezin altında sırayla rol aldılar ama diğer Universal serilerinin aksine, devam filmlerinin hiçbiri orijinalinin kalitesine yaklaşamadı. Klasik seriler arasında en az ilgi çekici olanıdır (yeniden başlatmalar dahil).

Chicago’nun Cabrini-Green projelerinin ve Philip Glass’ın minimalist müziğinin akıldan çıkmayan birleşimi benzersiz bir sinir bozucu ruh hali yaratıyor; bu, arkadaşlarınızla bir kasa bira (ya da seçtiğiniz sarhoş edici madde) içerken uluyacağınız bir film değil. Tony Todd, aynaya bakarken adının beş kez söylenmesiyle ortaya çıkabilen efsanevi katil rolünde dehşet verici bir figür çiziyor.

Joe Dante’nin Gary Brandner’ın kurt adam romanından 1981’de uyarladığı film, hem farkında olmadan bir kurt adam kolonisine yakalanan genç bir çiftin dehşet verici öyküsünü anlatıyor hem de alt türün yerleşik kural ve geleneklerini bilerek yeniden yorumluyor. Bu film 1980’lerin en iyi korku filmlerinden biridir.

Filmin en önemli özelliği, Talbot’un aşamalı olarak kurt adama dönüşmesi ve bu dönüşümün yaratık görsel efektlerinde yüksek bir standart oluşturmasıdır (Rick Baker gibi makyaj ustaları hala buna hayret ediyor.) ‘Kurt Adam’ Universal Monsters serisinin ünlü bir parçası olsa da, tüylü arkadaşın kendi başına başka bir devam filmi olmadı.

Harry Essex ve Arthur A. Ross mükemmel bir senaryo yazmış ve Jack Arnold filme her zamanki görsel ustalığını katmış olsa da, bugün hala ‘The Creature from the Black Lagoon ‘a takıntılı olmamızın tek nedeni Milicent Patrick’in muhteşem Gill-Man tasarımı – ve tabii ki balıkbilimci Kay Lawrence rolünde Yaratık’ın kalbinden daha fazlasını yakalayan muhteşem Julie Adams.

Yazar-yönetmen Oren Peli’nin bu ultra düşük bütçeli korku makinesi, 2009’da gişede sürpriz bir başarı elde ederek ülke çapında 107 milyon dolar kazandı ve Paramount Pictures’daki savurganlara ’13. Cuma ‘dan bu yana ilk ucuz korku serisini sağladı. Bu kez başarı hak edilmişti: İlk film sadeleştirilmiş kurgusundan sonuna kadar yararlanıyor.

Öteki dünyadan gelen, işkenceden zevk alan Cenobitler (Doug Bradley’nin uygun bir şekilde adlandırılmış Pinhead’i tarafından yönlendiriliyor) sinemaseverler arasında büyük bir hit oldu ve ilk iki devam filmi, ‘Hellbound’ ve ‘Hell on Earth’, sadomazoşist orijinalin değerli takipçileriydi. Cenobitler bir yana, seri dehşet verici gücünün çoğunu Christopher Young’ın muhteşem müziklerinden alıyordu ve Young seriden ayrıldıktan sonra da bir süre müzikal şablon olarak kaldı.

Aynı zamanda bu serinin filmleri, düşük hedefli kesip biçmeli film dünyasının en saf ifadesidirler ve bu nedenle ya çok ilginizi çekerler ya da hiç çekmezler. Bu filmler, bir grup azgın, esrar içen çocuğu bir araya getirip Jason Voorhees’in onları yaratıcı bir şekilde dehşet verici bir şekilde teker teker öldürmesine izin veren sahnelerle en kanlı hallerini alıyorlar.

Tek sorun, ölülerin bir zamanlar oldukları kişi olmamaları ve yaşayanların arasına dönmekten pek de memnun olmamaları. Brian Yuzna devam filmleri olan ‘Re-Animator’un Gelini’ ve ‘Re-Animator’un Ötesinde’ için yönetmenlik dizginlerini ele aldı ve komedi unsurlarına daha fazla vurgu yaptı.

Eli Roth’un ‘Hostel ‘iyle birlikte James Wan’ın filmi de ‘işkence izlencesi’ alt türünün yaratılmasında önemli bir rol oynadı. Jigsaw’un (Tobin Bell) ölümcül Rube Goldberg maskaralıkları dokuz filmlik serüveninde harika bir film ortaya çıkarmamış olsa da (2020’de Darren Lynn Bousman’ın yönettiği, Chris Rock’ın başrolünü oynadığı ‘The Organ Donor’ ile neyin ne olduğunu anlayabileceğimiz bir film), devam filmlerinden bazıları, özellikle de Kevin Greutert’in yönettiği ‘Saw VI’ ve ‘Saw 3D’, serinin sonlarına doğru bazı şık yenilikler getirdi.

İlk filme çok yaklaşmış olmasının yanında, ‘Jaws 2’ orijinalinin Spielbergvari cazibesini (ve en önemlisi oyuncu kadrosunu) yeterince koruyor ki, anlatıdaki yapmacıklıkları mazur görebiliyorsunuz. ‘Jaws 3-D ‘de Dennis Quaid, Lea Thompson ve Oscar sonrası Louis Gossett Jr. yer alıyor ama devasa bir büyük beyazın bir su parkında terör estirmesi vaadi büyük ölçüde boşa çıkıyor.

Tim Burton’ın ‘Ed Wood’ filminde Martin Landau’nun Oscar ödüllü yaşlı haldeki Lugosi performansından sonra Bela Lugosi’nin ikonik kan emiciyi ciddiye almanın zor olabileceğini düşünüyorsanız, endişelenmenize gerek yok. Gloria Holden ‘Drakula’nın Kızı’ rolüyle dişlerini ustalıkla gösterirken, Lon Chaney Jr. da ilk üçlemeyi tamamlayan ‘Drakula’nın Oğlu’ rolünü üstlendi.

Stüdyolar bugünlerde popüler markaları genişletmek için ‘evrenler’ yaratma peşinde – ki bu bazen hiç de işe yaramıyor. Bu stratejinin şimdi korku türüne uygulanıyor olması hiç de sürpriz değil; ‘The Conjuring’ ile bu kadar iyi sonuç vermesi ise sürpriz. Şimdiye kadarki fikir, kısmen paranormal araştırmacılar Ed ve Lorraine Warren’ın perili arşivinde bulunan nesnelere odaklanmak ve aynı zamanda ana dizide tanıtılan karakterlere dayanan yan ürünler üretmekti. Ancak seri daha çeşitli yollara başvıracak gibi gözüküyor.

Tom Holland’ın yönettiği ilk film(‘Fright Night’), küçük bir oyuncak bebek büyüklüğündeki yaratığı makul bir şekilde ölümcül bir katil olarak sunarak devam filmi furyasını başlatmıştı. Sonraki iki devam filmi, ilk filmin etkisinden yararlanırken, ‘Chucky’nin Gelini’ ve ‘Chucky’nin Tohumu’ eğlenceli bir şekilde bu akıma sürüklendi.

İlk film, John P. Fulton, John J. Mescall ve Frank D. Williams’ın görünmezlik yanılsamasını ustalıkla sağlayan zekice görsel kurgularıyla çok keyifliydi. Vincent Price, Joe May’in eli yüzü düzgün ‘Görünmez Adam Dönüyor ‘unda bedensiz ses rolünü üstlenirken, Virginia Bruce da ‘Görünmez Kadın’ rolüyle seriye komedi kattı.

Altı devam filmi çekildi – çoğu Cushing’in Baron rolünde taklit edilemez tarzını sergilediği, Lee’nin ise Hammer’ın Drakula’sı olarak rol aldığı – ve kaliteleri oldukça iyiden (‘Frankenstein’ın İntikamı’ ve ‘Frankenstein ve Cehennemden Gelen Canavar’) ne yazık ki berbat olana (Freddie Francis’in yönettiği ‘Frankenstein’ın Kötülüğü’) kadar değişiyordu.

Bu serideki ayrıntılı Rube Goldberg cinayetleri, serinin varlığının ve uzun ömürlülüğünün nedenidir ve bazıları bu formülü diğerlerinden daha şeytani bir zekâyla çıkarmış olsa da (örneğin ‘Final Destination 2’ ve ‘Final Destination 3’), hepsi son derece izlenebilirdir.

Hannibal Lecter karakteri Jonathan Demme’nin ‘Kuzuların Sessizliği’ filminde yardımcı bir rol olmasına rağmen, Anthony Hopkins ona öyle karizmatik ve bilgili bir tehdit aşıladı ki 1992 Akademi Ödülleri’nde En İyi Erkek Oyuncu ödülünü kazandı ve aklı başında tek bir kişi bile şikayet etmedi. Lecter o zamanlar türünün tek örneği bir canavardı; ona çekiliyordunuz ve umutsuzca onun onayını istiyordunuz.

Bu durum herkesi şaşkına çevirdi: Stüdyo yöneticileri ellerine geçen her yarım yamalak korku senaryosunu hızla izlemeye başlarken, ilk dalga kesip biçmeli filmlerden nefret eden eleştirmenler kendilerini yeniden keşfedilen alt türü överken buldular.

Çoğu insana 20. yüzyılın en ikonik Drakula’sını sorun, muhtemelen Bela Lugosi’yi söyleyeceklerdir. Ancak kanlı şeylerden hoşlananlar, altı film boyunca Kont rolünde pek çok kişinin boynuna ziyafet çeken Christopher Lee’yi tercih edebilirler.

Filmin konusu, kendisini diri diri yakan ebeveynlerinden intikam almak için insanları rüyalarında öldürebilen, ölümsüz eski bir çocuk katili olan Krueger tarafından hedef alınan bir grup gençle ilgilidir. A Nightmare on Elm Street 1,1 milyon dolarlık tahmini bir bütçeyle çekilmiştir.

Stüdyo tamamen farklı bir yöne gidip yeni bir hikaye mi anlatacaktı yoksa ilk filmin karakterlerini ve olaylarını yeniden mi anlatacaktı? John Boorman’ın yönetimi altında, her ikisini de yapmaya çalıştı ve ortaya görebileceğiniz en büyüleyici büyük stüdyo başarısızlıklarından biri çıktı.

Beş arkadaş, büyükbabalarının mezarını ziyaret etmek için Teksas kırsalına gider. Yolda terk edilmiş gibi görünen bir eve rastlarlar, ancak içeride uğursuz bir şey keşfederler. Elektrikli testere ile silahlanmış bir eleman.

Cadılar Bayramı 1963’te Illinois’de, altı yaşındaki Michael Myers kız kardeşini öldürür. On beş yıl sonra, bir psikiyatri hastanesinden kaçar, eve döner ve genç Laurie Strode ve arkadaşlarını takip eder. Film 2007 yılında yeniden çekilmiştir.

Sonuncusu tüm zamanların en iyi, en yürek parçalayıcı korku filmlerinden biridir (kesinlikle en iyi devam filmlerinden biri) Karloff bu filmde ustaca hareket eder, korkudan şefkate ve öfkeye geçişler yaparak canavarın sonraki tüm tasvirleri için bir şablon oluşturur. Lugosi ‘Frankenstein’ın Oğlu ‘nda eğlenceye katılır ve Ygor rolünde en iyi performanslarından birini sergiler.

Kısıtlı bütçeyle finanse edilen, tek mekanda geçen bir korku filmi olarak başlayan yapım, büyük Joe Bob Briggs’in deyimiyle, en üst düzey ‘spam-in-a-cabin’ filmine dönüştü. Sam Raimi dur durak bilmeyen vahşetten daha fazlasını sundu; izleyicileri tipik bir istismar filminden daha fazlasını izledikleri konusunda uyaran yaratıcı kamera açıları ve sinematik teknikler kullandı.

Modern zombi filmlerinin yaratıcısı George A. Romero, ‘Night of the Living Dead’in devam filmlerini kolaylıkla kırmızı etli katliamlara dönüştürebilirdi, ancak Pittsburgh’lu sanatçının aklında daha fazlası vardı. Çok daha fazlası.